środa, 29 maja 2013

"Kobieta pracujaca" czy "Matka Polka" - trudny wybor

W krotkiej przerwie na lunch, spotkalam sie dzisiaj z moja sasiadka. Obie mieszkamy na przedmiesciach, obie pracujemy w centrum stolicy, i obie mamy dwoletnie dzieci, i obie bardzo lubimy pic szampana. Tak jak widac mamy wiele wspolnych tematow, ktore nas lacza lub dziela. Gdy dostalam o 11 sms "wolajacego o pomoc" postanowilam pojechac w okolice jej biura, i wyskoczyc z nia na szybkie jedzonko.

Moja sasiadka, przed urodzeniem dziecka miala piekna i blyskotliwa kariere. Zajmowala wysokie stanowisko, i wszyscy liczyli sie z jej zdaniem. Gdy odchodzila na zwolnienie dwa miesiace przed porodem, przygotowala wszystko tak, aby szef nie musial sie o nic martwic, wyszkolila nawet jedna z kolezanek, ktora przejela czesc jej obowiazkow.  Skomplkowany porod niestety sprawil, ze genetychna choroba na ktora cierpi, mocno sie rozwinela i bardzo oslabila jej organizm. Tak wiec po porodzie, lekarz pozostawil ja w domu na prawie pol roku. Gdy ta mloda i ambitna kobieta, wrocila po przerwie do swojej pracy, okazalo sie jednak, ze nie ma juz dla niej miejsca.... kolezanka przejela jej stanowisko, a ona sama zostala upchnieta do szafy, jak stary plaszc , ktorego nikt juz nie chce nosic, bo wyszedl z mody, ale moze sie jeszcze do czegos przydac.....

Gdy prawie trzy lata temu, dowiedzialam sie ze jestem w ciazy, bylam zaskoczona i jednoczesnie przerazona. Pracowalam wtedy dla niewielkiej firmy, zajmujacej sie prywatnymi samolotami. Kochalam moja prace, poswiecalam sie jej i nie liczylam godzin spedzonych przy biurku, lub w czestych podrozach. Rozwijalam sie zawodowo i powoli pielam po szczeblach kariery. Wiedzialam, ze ciaza zachwieje ta wykreowana rownowage. Moj termin porodu i zwolnienia maciezynskiego przypadal na najgoretszy okres w sezonie. W Paryzu odbywaly sie targi i salony lotnictwa prywatnego, a nastepnie rozpoczynal sezon koncertow letnich i wielkich premier filmowych zwiazanych z festiwalem w Cannes. Bardzo mi zalezalo, aby przygotowac wszystko przed moim odejsciem na zwolnienie, tak wiec zanim zdazylam poinformowac szefa o mojej sytuacji, mialam juz ustalony awaryjny plan dzialania :) Niestety jego reakcja spadla na mnie jak grom z jasnego nieba, nie bede opisywac dokladnie naszych dyskusji, ale stanelo na tym, ze na zwolnienie poszlam wczesniej, informujac go ze do pracy juz nie wroce. Oznajmujac moja ciaze, zostalam potraktowana jak zdrajczyni.Nasza wspolpraca zakonczyla sie na tym etapie, a ja dowiedzialam sie, ze "przez moja ciaze firma sie pograzyla w problemach"

Niedawno, kolezanka opowiadala mi jak na rozmowie wstepnej, zostala zapytana o swoj stan cywilny. I gdy poinformowala, ze nie ma meza, ani nawet narzeczonego w wieku 28 lat, rozmowca zlagodnial, a rozmowa potoczyla sie gladko i przyjemnie. Jak pozniej sie dowiedziala, jej wiek wydal sie "podejrzany" komisji rekrutacyjnej!!!

Jedna z moich kolezanek, pracujaca w wielkiej korporacji jako HR, przyznala sie nam kiedys, ze dostala zarzadzenie "z gory", aby nie przyjmowac do pracy kobiet w "wieku reprodukcyjnym", ani mlodych matek, bo sa one duzym problemem dla firmy. Jak nie ciaze, to zwolnienia na dzieci, kobiety miedzy 25 a 35 rokiem zycia to poprostu problem.... Nie generalizuje, ale jednak wiekszosc firm krzywo patrzy na mlode kobiety, te z dziecmi lub te bez......



Kiedys sprawa wygladala jasno, kobieta w domu, mezczyzna w pracy. Dzis na szczescie mamy wybor (przynajmniej teoretycznie, bo w praktyce to roznie wyglada) Sa kobiety, ktore nie chca miec potomstwa i preferuja kariere zawodowa oraz wolne zycie, sa takie co zapominaja o pracy gdy stana sie matkami i pragna kazda chwile dzielic ze swoim malenstwem, kosztem kariery i finansow. Niektore kobiety preferowalyby siedzenie w domu z dzieckiem, ale niestety realia zmuszaja je do powrotu do pracy, gdyz okazuje sie, ze jedna pensja no trojke nie wystarczy. Niektore z nas, lubia swoja prce, na tyle na ile praca da sie lubic :) i chcialyby moc polaczyc maciezynstwo i kariere. Ale czasami wydaje mi sie ze to tak jakby chciec polaczyc olej z woda, troche sie pomiesza, ale nie dokonca plyny beda spojne.....

Zawsze stoimy przed dylematem dziecko czy praca. Malowanie kredkami i czytanie ksiazeczki czy skonczenie sprawozdania i wyslanie kilku maili. Siedzac na ostatnim spotkaniu z klientem, podczas pertraktacji, dyskretnie spogladalam na zegarek. Dochodzila juz 20, Lilianka wlasnie szla spac, a ja mialam jeszcze kolejny projekt do pokazania... Gdy wrocilam do domu, pocalowalam juz tylko w czolko moja malutka , spiaca istotke...

Jesli za bardzo poswiecisz sie dziecku/ciazy/rodzinie, to zaplacisz za to zawodowo tak jak moja sasiadka lub ja... Bedziesz miala nad glowa wiecznie niezadowoloa dyrekcje, ciagle zaleglosci, az w koncu Ci podziekuja, lub sama zrezygnujesz. Jesli wpadniesz w wir pracy, beda cie dreczyc wurzuty sumienia, z po raz kolejny nie pobawilas sie ze swoja pociecha wieczorem, czy nie zbudowalas wiezy z Lego w weekend. Tak zle, i tak nie dobrze. I bac tu madry czlowieku......

Jest jednak sposob na polaczenie jedego z drugim, po prostu calkowicie zapomnij o sobie,o swoim snie. i odpoczynku Tylko wtedy to Twoj organizm podziekuje Ci za wspolprace, i to pewnie szybciej niz myslisz....

wtorek, 28 maja 2013

Paryskie metro da sie lubic!



Kocham Metro, i nie wyobrazam sobie Paryza, bez tego wlasnie srodka transportu. Dzieki niemu unikniemy wszystkich korkow w miescie, przemiescimy sie blyskawicznie z jednego konca stolicy w drugi, i nigdy sie nie zgubimy w Paryzu, gdyz metro zawsze pozwoli sie nam odnalezc. Sa jednak dni, gdy wchodzac na peron, klne pod nosem jak szewc, bo wiem ze kolejne kilkanascie minut, spedze scisnieta jak jakas sardynka w puszce... I tak wlasnie bylo dzisiaj, gdy weszlam do podziemi stacji Saint Lazare, a moim oczom ukazal sie widok, ktorym sie podzielilam z Wami na Facebooku.... Jaki z tego moral? Omijajcie paryskie metro podczas godzin szczytu, gdyz jest ono bardzo, ale to bardzo zapchane, a przez to robi sie calkowicie nieprzyjemne i niekomfortowe... Tak wiec krotki poradnik, jak przezyc w Paryskim metrze:



Zeby przejechac sie paryskim metrem, musicie kupic bilet. Aby kupic bilet sa dwie opcje. Pierwsza to nabyc go u naburmuszonej Pani w okienku, ktora prawdopodobnie odesle Was do automatu. Druga opcja to zaopatrzyc sie bezposrednio  w automacie. Do tego potrzebujecie monet (banknoty nie sa przyjmowane) lub karty platniczej z czipem. Jesli nie macie drobnych, ani Vizy, a okienko jest zamkniete, to macie problem, proponuje wtedy zwiedzanie na pieszo :) Kiedy sie juz zdecydujecie na rodzaj biletu ( pojedynczy, karnet, jednodniowy, trzydniowy, tygodniowy, miesieczny) i okreslicie strefy (Was dotyczy 1-2) paryzanie, stojacy za Wami w kolejce beda mruczec pod nosem i przeklinac ze blokujecie automat. Niczym sie nie przejmujcie, i nie proscie o pomoc, bo albo Was zignoruja, albo warkna ze sie spiesza. Z swoim biletem przejdzcie przez bramke, i pamietajcie, ze jest on wazny przez cala Wasza podroz, bez wzgledu na ilosc przesiadek. Zachowajcie do kontroli, gdyz tutejsze kanary raczej nie dyskutuja, nawet z turystami.

Koniecznie pilnujcie oznakowan w tunelach, zwlaszcza na duzych stacjach takich jak Saint Lazare, Gare du Nord, Chatelet czy L'Etoiles. Waskie, krete korytarze, pnace sie w gore i schodzace w dol. Na prawde latwo sie pomylic. Gdy wejdziecie juz do wagonu, to pamietajcie ze siadajac na rozkladanych krzeselkach, zobowiazujecie sie  natychmiast wsatac, gdy przedzial zacznie sie zapelniac. Jesli tak nie zrobicie, to paryzanie Was zdepcza, zmasakruja i jeszcze Wam naublizaja. Na 99% podczas Waszego przejazdu traficie na grajka/"bezrobotnego"/czy Rumunke z dzieckiem. Jesli chcecie dac pieniadze to Wasza sprawa, musicie tylko wiedziec, ze takich osob, zobaczycie setki i moze Wam po prostu braknac funduszy na rozdawanie.Pilnujcie torebek i plecakow, "pick pokets" sa wszedzie, pomimo ze policja w cywilnym ubraniu kursuje na wszystkich liniach, Ci nadal czuja sie bezkarni. Postarajcie sie uniknac porazki, ktora ja zaliczylam bedac w Paryzu po raz pierwszy.

Pamietajcie koniecznie, aby dac wysiasc pasazerom, zanim na sile bedziecie sie wpychac do wagonu. Nic tak bardzo nie denerwuje paryzan, jak turysci, ktorzy nerwowo i na sile chca wejsc do wagonu pierwsi. Pamietajcie ze, wychodzac z metra musicie "isc z pradem", jesli nie to zostaniecie najzwyczajniej zdeptani. Nie wolno wam stanac na srodku peronu z mapa, bo wtedy was zepchna ze zlosci na tory. A wjezdzajac na gore po schodach elektrycznych, pamietajcie aby ustawic sie po prawej stronie. Po lewej wchodza Ci, ktorzy zawsze sie spiesza.Przemieszczajcie sie lekko, bez wozkow z dziecmi czy walizek, gdyz wiekszosc schodow elektrycznych nie dziala, a o windach nie ma co wspominac. Metro jest dostosowane do ludzi sprawnych fizycznie, gdyz jest to jeden wielki maraton po korytarzach i schodach.

Pamietajcie aby zabrac ze soba plyn do dezynfekcji rak, dobry humor, wyrozumialosc i cierpliwosc, bo bedziecie tego potrzebowac w bardzo duzej dawce....



Ja osobiscie uwielbiam metro, gdyz jest ono szybkie, sprawne i pozwala mi bezpiecznie przemieszczac sie po miescie. W biegu moge zawsze kupic butelke wody w podziemnym automacie, lub croissanta w malym sklepiku w tunelu. Pociagi jezdza bardzo czesto, a siec ich jest ogromna i swietnie polaczona.

Nie lubie go jednak, gdyz maszynisci ciegle strajkuja, w powietrzu unosi sie nieprzyjemny zapach, i jest ogolnie brude i zaniedbane.... Coz, paryzanie nie potrafia dbac o swoje mienie.

Milych podrozy zycze!!!!


PS: Jutro jade do pracy samochodem! 

poniedziałek, 27 maja 2013

Moj Paryz - gdzie spac i gdzie jesc na Montmartre

Dostalam juz kilka emaili z zapytaniami, jakie sa moje miejsca w Paryzu. Hotele, kawiarnie restauracje, cos godnego polecenia. Poniewaz kazdej z Was, obiecalam odpowiedziec, stwierdzilam, ze chyba najlepiej bedzie jesli napisze to wszystko na blogu. Niestety Paryz jest wielki, i miejsc ciekawych do odwiedzenia wiele. Postanowilam wiec zaczac od okolic Montmartre, tam gdzie mieszkalam przez wiele lat, zanim urodzila sie Lilianka. Wszystkie podane miejsca sprawdzilam osobiscie, i znajduja sie one na liscie best of :)


Zbliza sie sezon, letni i wakacje, a to oznacza ze moje kochane miasto zostanie juz niedlugo "zalane" gromada turystow, pragnacych zobaczyc i poznac miasto w kilka dni. Oczywiscie najfajnie byloby pojsc sladami mieszkancow, a nie turystow.... No to zaczynamy....

Powaznym problemem w Paryzu jest baza noclegowa, przewaznie bardzo droga, i nie zawsze na dobrym poziomie. Kazdy z Was, chcialby sie oczywiscie zatrzymac w jak najlepszym miejscu, gdzie jakosc i cena ida w parze.....

 Ja osobiscie polece Wam 3 gwiazdkowy Hotel Beausejour Montmartre. Ten niewielki, niedawno wyremontowany hotel, urzeknie Was swoja autentycznoscia. Ulokowany  na granicy XVII i XVIII dzielnicy, jest pololozony w poblizu wzgorza Sacre Coeur i znajduje sie na zacisznej malutkiej uliczce. Urocze i przytulne pokoje, urzekna Was napewno. Latem, przy pieknej pogodzie sniadania podawane jest na pieknym tarasie, wsrod zieleni i pod parasolami. Swietny dostep do metra lini nr 13 i nr 2.



Drugim hotelem godnym polecenia, lecz rowniez nietypowym jest Hotel Amour. Usytuowany w IX, w poblizu Placu Pigalle, slynie ze swojej niekonwencjonalnej dekoracji wnetrz, oraz artystycznego wystroju. Sciany udekorowane sa zdjeciami znanych par z XIX i XX wieku. Rowniez posiada restauracje z prywatnym ogrodkiem, co jest jego wielkim atutem. Znajduje sie w poblizu lini nr 2 i nr 9


No to gdy juz wiecie gdzie nalezy spac, to teraz sie zastanawiacie pewnie gdzie nalezy jesc? W okolicy tych dwoch hoteli, znajduje sie mnostwo restauracji, niestety najczesciej sa to miejsca gdzie jadaja tzw jednorazowi konsumenci czyli Wy turysci.....

Jesli chcecie zjesc cos bardzo smacznego i typowo francuskiego, to zapraszam do restauracji Aubergine. Karta dan jest regularnie modyfikowana, a potrawy dostosowane do sezonow. Wlasciciel lokalu, jest przemilym, mlodym czlowiekiem, bardzo czesto stojacym za barem i serwujacym pyszne koktajle!!! Mowi kilka slow po polsku :) Jesli sie tam wybierzecie w ciagu kilku tygodni, to pozdrowcie go w moim imieniu.



Kolejnym swietnym lokalem rowniez w okolicach Montamart jes restauracja La Baignoire. Znajduje sie ona po drugiej stronie wsgorza Sacre Coeur. Jest typowym francuskim bistro, z prostymi i bardzo apetycznymi potrawami. Szef kuchni czesto wprowadza nowosci do swojej kary. Jesli lubicie steki, ale dobrze wypieczone to polecam!

Na temat Le Cafe qui parle nie bede sie rozpisywac, gdyz wystarczy tylko powiedziec, ze ich brunch zostal okrzykniety brunchem roku 2012 wedlug konsumentow. Musicie koniecznie sie tam udac w niedzielne przedpoludnie!!! I nie zniechecajcie sie wielka kolejka przed wejsciem, obiecuje ze warto poczekac.




Pamietajcie koniecznie, aby zarezerwowac wczesniej stolik. Nie zapomnijcie, ze Paryzanie nie spozywaja kolacji przed 20.00, a w weekend nawet przed 21.00 Obsluga prawie nigdy nie mowi po angielsku, choc w knajpkach wymienionych w poscie powinniscie sie dogadac. Nie wymagajcie rowniez menu, w tym jezyku, gdyz sa to typowe francuskie lokale, gdze karta dan jest wyszczegolniona na tablicy. Pamietajcie, aby kolacje rozpoczac po Parysku, lampka szampana, zamowic obiad z entre, plat, dessert (przystawka, glowne danie i deser) i oczywiscie caffe noisette (czarna , krotka kawa z ekspresu) Koniecznie pamietajcie o winie, czerwonym jesli zamawiacie mieso, lub bialym jesli wybraliscie rybe. Smialo, mozecie zamowic owoce morza, gdyz w tych lokalach sa one zawsze swieze, nigdy nie mrozone. Pamietajcie, aby po posilku, wyjsc przed restauracje, zapalic papierosa, i ponarzekac na system, prezydenta, bezrobocie, podatki i oczywiscie pogode, tak jak kazdy prawdziwy Paryzanin!!!
A jakie są wasze ulubione miejsca na Montmartre? Chętnie dowiem się o nowych i ciekawych adresach!!!

niedziela, 26 maja 2013

26 Maja - Fete de mere....

Moja siostra zawsze miala szczescie do przyjaciolek, juz od szkoly podstawowej, miala stale grono kumpelek, ktore poszlyby za nia w ogien. Wzajemnie sie wspieraly, i staly zawsze za soba murem. Ja mialam troche mniej szczescia w tch sprawach. W podstawowce, bylismy wszyscy tacy mlodzi, wiec trudo nam sie oceniac. A jesli chodzi o szkole srednia, to niestety nie zabawilam zbyt dlugo w jakiejkolwiek klasie lub szkole aby zawiazac prawdziwe przyjaznie. Tak naprawde to dopiero w szkole francuskiej dla doroslych, gdzie zaglebialam miedzyinnymi znajomosc jezyka francuskiego, poznalam Carol, z ktora sie blisko zaprzyjaznilysmy kilka lat temu.....Mam mnostwo znajomych, sporo kumpelek,wiele kolezanek, ale raptem kilka bliskich mi przyjaciolek, ktore w wiekszosci poznalam bedac juz osoba dorosla.... Jednak od samego poczatku, mialam jedna wierna przyjaciolke, o ktorej istnieniu nie wiedzialam, i ktorej niestety nie docienialam. Udzielala mi ona zawsze szczerych i dobrych rad, nigdy nie kierowanych zazdroscia lub zalem. Gdy mowila mi, ze nie powinnam sie inwestowac w dany zwiazek, wynikalo to tylko z jej troski. Gdy wspominala cos na temat mojego wygladu i zachowania, robila to dla mojego dobra, gdyz zalezalo jej aby ludzie mieli o mnie pozytywna opinie. Ta przyjaciolka, ktorej nie docenialem przez tyle lat jest moja mama.... Jest jedyna osoba na tym swiecie, ktorej ufam bezgranicznie, ktrora zawsze kieruje sie moim dobrem i ktora nigdy mnie nie zawiedzie. Ignorowana, czasami nie tolerowana w okresie buntu nastolatki , dzis jest jedna z najblizszych mi osob. Wiele jej zachowan i intencji zrozumialam dopiero wtedy gdy sama stalam sie mama. Kiedys myslalam, ze jej "wtracanie sie" w moje zycie wynika z tego, ze sama nudzi sie w swoim, jest zazdrosna o moje kolezanki i czas ktory z nilmi spedzam. Jej niechec w stosunku do niektorych moich partnerow, wynika z braku tolerancji i  akceptacji ludzi innych niz my. Dzis wiem, ze tak naprawde jej wszystkie reakcje i zachowania, byly spowodowane miloscia, ktora darzy mnie juz od tylu lat. Jesj zmartwieniami, stresami i checia, aby moje zycie wypadlo jak najlepiej....


Dzis moja mama jest najlepsza przyjaciolka mojej siostry i moja. Mowimy sobie o wszystkiem, a kilka miesiecy temu zrobilysmy nawet "rachunek sumienia". Opowiedzialam Jej, o sytuacjach ktore maily miejsce, i rzeczach ktore zrobilam a z ktorych nie jestem dumna.... Czy byla zadowolona? Nie, nie byla.... ale jest moja mama, kochajaca i wyrozumiala... razem patrzymy w przyszlosc, i teraz wspolnie ja kreujemy wedlug naszych wzorcow. Kiedys byly one inne, dzis sa takie same... Jak kazda z nas popelnialam bledy, podejmowalam decyzje, ktore nie byly przez nia mile widziane.... Jednak  dzis, jestesmy jak dwie krople wody, te same cele, te same marzenia na przyszlosc.... Moja mama zamiast mnie ganic i potepiac, rozmawia ze mna i stara sie mnie rozumiec. Dlatego dzis nie mamy praktycznie zadnego tematu tabu, i nawet nasze zycie "intymne" omawiamy razem. Bo tak naprawde kto inny, pomoze i doradzi szczerze i nie osadzi???

26 Maja - Dzien Mamy! Ja nie potrzebuje tego wlasnie dnia,a by jej powiedziac jak bardzo ja kocham i jak bardzo jej dziekuje. Mysle, ze obie z siostra staramy sie jej to pokazac na codzien, poprzez nasze czyny i gesty oraz zachowania. Ale mimo to skorzystam z okazji...

Dla mojej Mamy - dziekuje Ci! Ze akceptujesz mnie taka jaka jestem, ze akceptujesz moje poglady, moje pomysły, i mnie sama . Za to ze mnie wspierasz i stajesz w mojej obronie. Ze dzieki Tobie jestem lepszym czlowiekiem. Ze jestes dla mnie przykladem do nasladowania, jako kobieta i matka. Dz

sobota, 25 maja 2013

To juz dwa lata....

Pamietam ten dzien doskonale.... Dochodzila godzina 20, a ja wyjmowalam z piekarnika  tarte ze szpinakiem i kozim serem, ktora upieklam dla mamy i Martina. Trzymajac  goraca blache w dloni, poczulam bardzo mocny i silny skurcz, ktory calkowicie obezwladnil mnie na kilka sekund... Tarta upadla na podlaoge, i rozprysnela sie na kawalki, ale i tak nikt na to nie zwrocil uwagi.... wiedzielismy, ze dzis juz nie zjemy kolacji.... Skurcze stawaly sie coraz silniejsze i coraz bardziej regularne, ale ja oczywiscie postanowiam zachowac zimna krew. Udalam sie wiec pod prysznic, umylam wlosy, nalozylam odzywke, zwymiotowalam z bolu pod prysznicem, pomalowalam paznokcie bezbarwnym lakierem, wyskubalam niergularne brwi, zwymiotowalam ponownie z bolu tym razem do zlewu i wyjelam suszarke do wlosow aby sie uczesac. Po wykonaniu tych wszystkich niezbednych czynnosci, usiadlam na kanapie czekajac na dalszy rozwoj sytuacji.... Martin chodzil za mna z kartka liczac odstepy miedzy skurczami, i podtrzymujac mnie przy kazdym znich, gdyz tracilam rownowage. Byl w wielkim stresie, za rowno on jak i moja mama, ktora notorycznie powtarzala, zebysmy juz jechali do szpitala. Gdy po dwoch godzinach silnych i odbywajacych sie juz co 15 minut skurczy zdecydowalam sie na wyjazd, pozegnalam sie z mama w drzwiach mowiac " Wychodzimy we dwojke, ale wrocimy w trojke. Jutro poznasz swoja wnuczke...." krokiem otylego pingwina (23 kilo nadwagi robi swoje) udalam sie w strone samochodu....
Martin trase do szpitala pokanal szybciej niz sam Shumacher bylby to w stanie zrobic, pomogl mi dojsc do izby przyjec, dzielnie znoszac wszelkiego rodzaju przeklenstwa ktore rzucalam w chwilach skurczy, pod adresem calego swiata. Gdy juz zostalam podlaczona pod tony rurek, kabelkow i innych pikajacych sprzetow, mimo bolu, zaczelam sie odprezac. Po okolo godzinie pojawil sie anestezjolog, ktory w stal sie moim "Bogiem na Ziemi" i zeslal na mnie zbawienie w postaci znieczulenia!!! Radosc trwala tylko pol godziny, i cos zaczelo mnie "rozrywac" od srodka. Wlaczyly sie jakies bipy i alarmy, a ja poczulam okropny i nasilajacy sie bol. Nie zdazylam nawet zawolac poloznej, gdy do sali wpadlo na raz kilka osob... Zaczela sie akcja porodowa... Moje wybitne dziecko, zaczelo schodzic w tepie blyskawicznym, znieczulenie nie do konca podzialalo, ale nie bylo juz na nic czasu.... Spojrzalam po raz ostatni na Martina i wiedzialam ze to juz wlasnie teraz.... Ogladaliscie kiedys film, gdzie glowny bohater tak intensywnie przezywa sytuacje, ze nie slyszy halasow i dzwiekow wokol siebie? Ja wlasnie tak wspominam te chwile..... Zamknelam oczy, ciemnosc.... Otwieram oczy, chalst powietrza....zamykam oczy.... czuje uscisk dloni Martina..... i ten okropny bol.... jeszcze troche......kolejny oddech......slysze jakies odglosy i widze usmiechnieta twarz lekarki....slysze przerazliwy krzyk.....w tym samaym momencie czuje na swojej piersi cos cieplego.....krzyk ustal.... nasze oczy sie spotykaja... malenstwo patrzy na mnie a ja na nie.... poznaje najwieksza milosc mojego zycia i juz wiem ze ta malenka osobka stanie sie centrum moj egzystencji, jest dla mnie wszystkim, ze kocham ja bardziej niz kogokolwiek na swiecie.... ta mala osobka staje sie moim wszechswiatem.

Kochana Lilianko, dzis mijaja dwa lata od tego ciezkiego, lecz ja pieknego momentu. Nie wszystkie dni byly rozowe, nasze poczatki bywaly trudne, potrzebowalysmy czasu aby sie blizej poznac... Dzis jednak patrzac na twoja malenka twarzyczke, czujac twoje drobne ramionka oplatajace moja szyje, i slyszac Twoj slodki glosik wolajacy "Mamo", wiem ze jestes najwspanialsza "rzecza" jaka przytrafila mi sie w moim zyciu. Jestes sensem i kwintesencja mojej egzystencji. Gdy cierpisz, ja cierpie sto razy bardziej, gdy ktos Cie krzywdzi, to mnie wbija noz w serce.... Gdy sie smiejesz, to w moich uszach rozbrzmiewa piekna muzyka.... Moja milosc w stosunku do ciebie jest absolutnie slepa i bezwarunkowa. Wszystkiego najlepszego z okazji urodzin moja slodka coreczko. Kocham Cie..........

Mama





czwartek, 23 maja 2013

Historie z życia modelki - do śmiechu i do płaczu

W karierze każdej modelki, są momenty radosne i te bardziej smutne. Zdarzają nam się sytuacje zabawne i śmieszne, miłe i sympatyczne, ale rownież te przykre o których wolimy zapomnieć. W mojej kilkuletniej karierze, wielokrotnie plakalam ale tez wielokrotnie się smialam. Zwiedzilam fantastyczne miejsca, poznałam świetnych ludzi z którymi przyjaźnie się do dziś, jednak od czasu do czasu ten feryczny wizerunek zaklocaly mniejsze lub większe smutki.

Gdy po raz pierwszy wyjechałam do Paryża i poznałam Martina, bardzo dobrze pracowałam, niejednokrotnie po kilkanaście godzin dziennie. Osłabiony organizm młodej dziewczyny, która wtedy byłam, szybko uległ infekcji. Gdy któregoś ranka dostałam ogromnej gorączki i bólu gardła, moja wspolokatorka Tamaryn  powiadomiła Agencje, która przysłała lekarza. Angina ropna, okazała się uciążliwa, ale przy odpowiedniej dawce antybiotyku, wszystko powinno wrócić do normy w ciagu kilku dni. Zaczęłam więc przyjmować przepisany lek, i już po kilku godzinach, pod moim mieszkaniem stała karetka... Okazało się, ze antybiotyk jest na bazie peniciliny, na która jestem bardzo uczulona. Zaczęłam więc puchnąć zewnętrzne, ale rownież wewnętrznie. Miałam problem z oddychaniem, i myślałam ze to już koniec, dopóki nie zostałam zaintubowana. Szesnaście lat, pierwszy raz w podróży po za domem... Był to dla mnie straszny koszmar. Moje wspollokatorki zaopiekowaly się mną przez kilka kolejnych dni. Martin pojawił się w kilka godzin po przykrym incydencie, gdyż koleżanki nie mogły się z nim skontaktować. Dziś wspominam to wydazenie z lekkim smutkiem, ale rownież rozbawieniem. Ponieważ opuchlizna nie zeszła natychmiast, trwało to kilka dni, a ja wyglądałam jak nadmuchany balon.

Inny taki niewesoly przypadek, przytrafił mi się w Seulu kilka lat pózniej. Jak każda przebywająca za granica osoba, dostosowalam się do lokalnej kultury, obyczajów i żywności. I po mimo iż uwielbiam kuchnie koreańska, jak się pózniej okazało, ona mnie nie polubila. Któregoś poranka, zamiast jechać na sesje zdjęciową pojechałam z moim bookerem na ostry dyżur. W nocy dostałam silnej gorączki i drgawek. Miałam nabrzmialy brzuch, tak bardzo ze wyglądało to jak bym w początkowej ciąży. Po wykonaniu całej seri badań i prześwietlen, okazało się ze jeszcze chwila a dostalabym wstrząsu sceptycznego (tak to się chyba poprwanie nazywa?!) Mój organizm po prostu przestał trawic tamtejsze jedzenie, które w większej części zalegalo w moim żołądku i jelitach! Jak się pózniej okazało, azjatycki ryż jest bardzo cieżko strawny, a ponieważ jest tez klejacy, nie każdy organizm potrafi go prawidłowo asymilowac. Oczywiście był to mało przyjemny incydent, znaleźć się w Koreanskim szpitalu na drugim końcu swiata, sama jak palec. Naszczescie wszystko dobrze się skończyło i po 48 godzinach zostałam wypuszczona. Tak jak pisałam w poprzednim poście, każda modelka powinna mieć świetna odporność i mocne zdrowie, gdyż częste podróże, zmiany klimatyczne i czasowe, ale przede wszystkim długie, wielogodzinne dni pracy przed obiektywem są wbrew pozorom bardzo męczące....



Zdażyły mi się rownież typowo "modelingowe wpadki". Prawie zawsze spowodowane z mojej winy lub zwyklego pecha, choć przyznam szczerze, ze na jednym z moich pierwszych pokazów (ten miał miejsce w Łodzi) starsze "koleżanki" schowaly moje buty, co było sporym utrudnieniem w wyjściu na wybieg. Jednak o większość nieszczęść postaralam się sama....

Gdy robiłam bardzo prestiżowy pokaz marki Lanvin w Tokyo, byłam w wielkim stresie. Nie dość, ze strój niewygodny to jeszcze buty nie do założenia. Choreograf pokazu wymyślił ze wybieg będzie w formie kwadratu, a w rogach bedą stały cztery podium na które będziemy wchodzić, pozowac fotografom, a następnie schodzić. I wszystko byłoby super, gdyby nie ten nieszczęsny obcas, który złamał się już przy pierwszym podescie. Oczywiście straciłam równowagę i prawie wyladowalam na ziemi, jednak cudem udało mi się uniknąć upadku. Miałam kilka sekund na zastanowienie co dalej, zdecydowałam się na natychmiastowe zdjęcie szpilek, i dokończenie mojego wyjścia boso... Po tylu latach, ten wypadek wydaje mi się zabawny, ale pamietam ze wtedy byłam w ogromnym strachu.....

Bardzo pechowy byl dla mnie rowniez pokaz do wlosow firmy Wella, odbywajacy sie w Monachium. Jak to zwykle bywa w tego typu show, przygotowania to w wiekszosci ciecie i farbowanie wlosow na kilka dni przed pokazem. I tym razem odbylo sie to w ten sposob, tak wiec gdy pojawilam sie na umowione spotkanie, bylam przygotowana na zmiane wizerunku. Jednak fryzjerka, ktora robila moj kolor, zle pomieszala proporcje. Rezultat byl po prostu tragiczny, moje wlosy byly calkowicie zolte a ja sama wygladalam jak Eminem albo jakies przestraszone piskle!!! Naszczescie blad zostal naprawiony dwa dni pozniej, i ponownie wygladalam jak czlowiek.

Byly jednak rowniez momenty tragiczne, gdzie zrozumialam znaczenie "show must go on" w doslownym sensie tego zdania. Wieczorem przed pokazem Helmut Lang majacym miejsce chyba w Berlinie (pamiec czasami zawodzi) przezylam jeden z najgorszych momentow mojego zycia. Byl to poczatek Grudnia, i niedlugo mialam jechac na Swieta do domu. Moja mama probowala dodzwonic sie do mnie przez caly dzien, ja jednak bylam bardzo zajeta przymiarkami i probami, wiec nie odbieralam telefonu. Gdy wieczorem nareszcie oddzwonilam do mamy, przezylam najwiekszy do tej pory szok mojego zycia. Dowiedzialam sie, iz bardzo bliska mi osoba, ktora znam od dziecinstwa i ktora byla dla mnie jak kuzyn, opuscila nas z wlasnej woli..... Wstrzas jakiego wtedy doznalam jest nie do opisania, a na samo wspomnienie, po tylu latach, lzy naplywaja mi do oczu..... Przeplakalam cala noc.... nie zmruzylam oka, a na nastepny dzien pojawilam sie w Sali Kongresowej, gotowa do makijazu i czesania. Makijazystka z wielkim niezadowoleniem powiedziala, ze powinnam wiecej spac , a mniej imprezowac, bo jestem cala blada, opuchnieta i mam czerwone oczy.... Usmiechnelam sie wtedy smutno i wytlumaczylam sytuacje. Kilka godzin pozniej bylam na wybiegu, a nastepnego dnia robilam kilkudniowa sesje zdjeciowa w Zurychu..... "Show must go on", zobowiazania sa zobowiazaniami. Zalobe nosze do tej pory w sercu....

Wsrod tych przykrych wydazen, dominuja jednak te radosne i wesole. Kiedy razem z Sandra i Anieli, wybralysmy sie podczas weekendu na Lama Island. Wyspa ta znajduje sie w poblizu Hong Kongu, i mozna sie tam dostac statkiem typu HK Ferry. Wyspa slynie z tego, ze jest w pewnym sensie rezerwatem naturalnym, ma bardzo malo zabudowy mieszkalne, budynki maja po dwa lub trzy pietra, jednak wiekszosc stanowia domy jednorodzinne. Nie ma na niej drog, ani samochodow, za to sa piekne male plaze, i cudowne szlaki turystyczne. Gdy przyplynelysmy na wyspe, natychmiast wyruszylysmy w droge, po kilku godzinach marszu zmeczone, zglodniale i spragnione, zorientowalysmy sie ze na szlaku oprocz pieknych widokow nie ma absolutnie nic!!! Gdy reszcie dotarlysmy do portu, biegiem rzucilysmy sie do lokalnej restauracji, jedynej chyba na wyspie. A tam czekala na nas niespodzianka, cale menu bylo po chinsku. Gdy zobaczylysmy wszystkie "specjaly", postanowilysmy zamowic cos normalnego. Z wielkim trudem udalo nam sie wytlumaczyc ze chcemy zamowic trzy porcje azjatyckiego makaronu z kurczakiem. Gdy wywolano nasz numerek, i odebralam potrawy, myslalam ze zwymiotuje.... Dostalysmy ryzowy makaron typu spagetti polany bialym, okropnym tluszczem kurczaka i jego dziobem na czubku......

Kilka miesiecy, ktore spedzilam w Seulu, byly po prostu bajeczne. Tak jak wczesniej opisywalam, prawdziwa odskocznia od przykrej  rzeczywistosci, ktora pozostawilam za soba w Paryzu. Moje wspolkokatorki Jo i Maja, rowniez sa blondynkami, tak wiec budzilysmy w stolicy Korei, ogulna sensacje... Mieszkalysmy w dzielnicy, ktora nie nalezala do turystycznych, i na ulicach nie bylo bialych ludzi. Tak wiec wiekszosc mieszkancow naszej okolicy, zawsze bacznie sie nam przygladala. Ktoregos dnia, bedac na zakupach w pobliskim sklepiku razem z Jo, schylilam sie przy regale, aby obejrzec jeden z produktow. Mala, koreanska dziewczynka podbiegla do mnie, po czym z calej sily pociagnela mnie za wlosy, a nastepnie uciekla z piskiem. Jej mama widziala cala "akcje" i z krzyczala cos na mala, a nastepnie podeszla do mnie z przeprosinami. Wytlumaczyla mi, ze dziewczynka, nie mogla uwierzyc, ze te wlosy sa moje, bo ona takich ludzi widziala tylko w telewizji, i chciala sprawdzic czy jestem prawdziwa. Podeszlam wtedy do malej, wzielam jej dlon, i dotknelam swojej twarzy, nosa, oczu, wlosow..... Tylko w ten sposob, dziecko sie przekona, ze mimo koloru skory i innych dzielacych nas roznic, jestesmy tacy sami....

Czasami barkuje mi podrozy modelingowych, tych pieknych doswiadczen, smutnych i radosnych. Tych niezapomnianych chwil, cudownych miejsc, wspanialych ludzi!!!

Pozdrawiam wszystkie moje kolezanki modelki czytajace moja "tworczosc", wiem ze dzieki takim wpisa, w was rowniez odzywaja wspomnienia!!!





poniedziałek, 20 maja 2013

Kolacja "sur le pouce" - szybkie gotowanie

W piatek na kolacje podejmowalam tesciow, oraz rodzine Martina, ktora przyjechala  z poludnia Francji.
Poniewaz, jak kazda z was mam prace i jeszcze dodatkowa mala coreczke, ugotowanie kolacji z szesciu dan bylo absolutnie nie do wykonania. Po za tym, nie wiedzielismy o ktorej nasi goscie pojawia sie w domu, wiec nie chcialam czekac z goracym piekarnikiem przez kilka godzin. Zdecydowalam sie na przyzadzenie kolacji w formie zimnego bufetu. Na moim stole zawitaly:
- keks po grecku
- flan z cukini z sosem ziolowym
- pomidory mozzarella
- szparagi w sosie jajecznym
- zielona salata
- wedzone wedliny

Dzis podam wam przepis na keks i flan, ktore mozna przygotowac na 24 godziny przed przyjeciem gosci.

Flan z cukini

 Dwie male eszalotki zarumienic na oliwie z oliwek

 1 duza cukinie pokroic w cienkie plasterki, posypac gruba sola i odstawic do odsaczenia na 30 minut w durszlaku. Co 10 minut pomieszac dla lepszej utraty wody

 Duzy peczek swiezych ziol drobno posiekac (w robocie kuchennym) Ja wybralam szczypiorek, bazylie, oregano i troszke miety

 6 calych jajek pomieszac z 200 gr tartego parmezanu i 50 cl smietany
Mieszac do uzyskanie plynnej masy

 Nastepnie dosypac cebulke, posiekane ziola i ponownie zamieszac, dodac cukiniecukinie 

 Ser kozi pokroic w drobna kosteczke, dolaczyc do polplunnej masy

 Przelac do formy i wstawic na 45 minut do piekarnika rozgrzanego na 180 C

Flan najlepiej podawac na zimno, z sosem ziolowym na bazie jogurtu greckiego lub tatziki



Keks po grecku

 Make, proszek do pieczenia, jajka, oliwe i mleko polaczyc razem. Proporcje w poprzednim przepisie

Mieszac do uzyskania jednolitej masy

 Ser feta ( 1 opakowanie) i czarne oliwki (pol sloika) pokroic w drobna kostke

 Dodac 200 gram sera zoltego, oliwki a na koncu fete delikatnie mieszajac

 Przelozyc do formy na keksa. Wsatawic do rozgrzanego piekarnika

Piec przez okolo 45 minut w temperaturze 180C.


A dla wzrokowej przyjemnosci, oryginalna salatka, pomidory z mozzarella. 

 Zwykle pomidory zastapilam pomidorami pomaranczowymi i zielonymi uzyskujac w ten sposob barwne i kolorowe danie.

 Koniecznie posypac swieza bazylia.

Zycze smaznego i milego gotowania!

piątek, 17 maja 2013

Paryski weekend!


Na pewno kazda z Was, czytajacych moj blog, musi byc w jakims stopniu fanka Paryza, mojego ukochanego miasta. Jesli tak, to dzisiejszy wpis jest dedykowany specjalnie dla Was, Paryzanek sercem i dusza!





 Oto lista 10 rzeczy, ktore nalezy zrobic przyjezdzajac do Paryza. Nie jest to absolutnie lista zabytkow do zwiedzenia, lub miejsc godnych podziwu. To jest lista tych rzeczy, ktore paryzanie robia w kazdy weekend.... 


1. Zrobic zakupy na Marche! Paryskie ryneczki, w sobotnie i niedzielne poranki sa naprawde niesamowite. Mozna kupic swieze owoce i warzywa, ale rowniez smaczne sery i wedliny. Stoiska rybne wygladaja bajecznie, i niejednokrotnie zobaczycie zywe homary czy langusty!







2. W sobotnie popoludnie, koniecznie musicie sobie urzadzic piknik na trawie w jednym z paryskich parkow. Ale, zebyscie poczuly sie prawdziwymi paryzankami, koniecznie musi to byc w parku gdzie jest wyraznie napisane "zakaz wchodzenia na trawe". Pamietajcie, aby zabrac ze soba butelke bialego lub rozowego wina i oczywiscie spozywac ja publicznie.




3. Przejechac sie Velibem! Zwlaszcza teraz, gdy nareszcie nadchodzi wiosna, dni sa coraz cieplejsze. Jest to swietna sprawa, bo po pierwsze nie stoi sie w korkach, po drugie pedzac przez paryskie ulice, mozna jednoczesnie podziwiac piekne fasady domow, lub zabytki miasta.





4. Powinnyscie rowniez wybrac sie na zakupy, aby ubrac sie po parysku. Baletki, jeansy koniecznie slim,    t-shirt najlepiej z jakas gwiazda i dorysowanymi wasami, oraz torebka od Louis Vuittona, Gerard Darel, lub ewentualnie Longchamps, noszona koniecznie na rece zgietej w lokciu!!!


5. Pojsc na kolacje do restauracji gdzie menu jest napisane kreda na czarnej tablicy. To sa wlasnie nasze knajpki, gdzie codziennie serwuje sie pyszne i swierze dania, a karta ulega zmianie przynajmniej raz w miesiacu. Restauracja taka nie powinna pomiescic wiecej niz 50 gosci. Nie znajduja sie one na wielkich ulicach i bulwarach, tylko w malych impassach i kretych uliczkach miasta.




6. Przejsc sie na Pchli Targ. W Paryzu jest ich kilka, najczesciej otwarte w niedzielne poranki i popoludnia. Mozecie na nich kupic piekne zabytkowe meble, figurki Tintina, stare gazety, lub plastikowy durszlak z Ikei...



7.Niedziela to idealny dzien na brunch! Tak wiec polecam, skorzystac z okazji, i jak kazdy Paryzanin udac sie do restauracji, na ten ciagnacy sie w nieskonczonosc posilek.... Prawdziwy i dobry brunch oznacza sie tym ze ma szwedzki bufet, i ogromna kolejke przed wejsciem :)




8.Nic bardziej paryskiego, niz brudne i brzydko pachnace paryskie metro. Koniecznie musicie zrobic sobie przejazdzke tym podziemnym srodkiem transportu. Ze wzgledow turystycznych polecam wam linie nr 6 odjezdzajaca spod Luku Triumfalnego, gdyz czesc jej trasy jest nadziemna, z pieknymi widokami na Wieze. A dla kontrastu polecam linie nr2 na trasie Placu Pigale az do Stalingradu, cudowne :) widoki na Tati !!!




9. Polecam rowniez, znalezienie kawiarni, z duzym tarasem, najlepiej z widokiem na jakis plac. Zamowcie wtedy sobie kawe, i siedzac w promieniach slonca, obgadujcie przechodniow (turystow) palac papierosy.


10. A po tak bardzo pracowitym weekendzie, chwila odpoczynku w paryskim kinie. Najlepiej jakas komedia romantyczna i koniecznie z francuskim dubbingiem. Ale z tym nie powinno buc problemu, gdyz wszystkie filmy sa tu zawsze  w wersji  francuskiej ....


Milego weekendu Wam zycze!!!!

czwartek, 16 maja 2013

Tivoli - park zabaw nie tylko dla dzieci!!!


Tak jak pisalam w poprzednim poscie, park Tivoli, wart jest osobnego wpisu. Tivoli jest najbardziej popularna i znana atrakcja turystyczna w calej Danii. Ten magiczny park, znajduje sie w samym sercu miasta, na przeciwko glownej stacji kolejowej. Jest to zabytkowy kompleks otwarty po raz pierwszy w 1843 roku przez Georga Carstensena, ktory nadal mu nazwe Tivoli, od dawnch paryskich (niestety juz nieistniejacych) ogrodow. Tivoli, jest najczesciej odwiedzanym parkiem rozrywki w Skandynawi, i plasuje sie na trzecim miejscu w Europie. Byl inspiracja dla Walta Disnaya, gdy ten tworzyl swoj popularny Disnayland.

Brama wejsciowa do parku Tivoli

Od samego poczatku, park Tivoli oferowal zwiedzajacym pelna game atrakcji. Koncept byl oparty nie tylko na karuzelach i kolejkach, ale rowniez teatrach, czy restauracjach. Budynki tworzone w parku, mieszaly sie stylami od orientalnego poprzez azjatycki. Piekne restauracje, ogrody kwiatowe, knajpki w starym stylu czy sceny teatralne, to wszystko cieszy oczy dzieci i doroslych. Po zadbanych trawnikach przechadzaja sie kaczki i pawie.

Ja jednak, gdy waszlam do ogrodu Tivoli, mialam wrazenie ze przenioslam sie do innej epoki, do czasow JuliuszaVerna.....



Pawie spacerujace po ogrodach

Zabytkowa scena teatralna, do pantomimy chinskiej z 1874 roku

Restauracja w stylu orientalnym Nimb

Piekne ogrody z fontannami

Budka z lodami

Diabelskie kolo

Wirujace filizanki

Chinska restauracja
Wejscie do akwarium


Widok na park

Atrakcja z plywajacymi lodkami

Hans Christian Andersen

Atrakcja kolejkowa opowiadajaca basnie Andersena

Samoloty -osmiornice

Najwyzsza na swiecie mierzaca 80 metrow karuzela lancuchowa
Sklepik z pamiatkami

Widok na dworzec centralny

Jedynym mankamentem parku,jest oczywiscie cena :) Wejscie kosztuje 95 Koron(okolo 200 zl) od osoby, a nastepnie placimy kolejne 25 Koron ( okolo 50 zl) za kazda atrakcje. Ceny knajpek i restauracyjek w srodku, sa oczywiscie oszalamiajace, ale to chyba wszedzie. Wizyta w Tivoli dala nam niezle po kieszeni, ale mamy piekne wspomnienia. Lilianka byla w siodmym niebie, i ciagle chciala jezdzic na jakis atrakcjach. Az w koncu czekajac w kolejce na stateczki usnela nam na rekach, z przemeczenia tyloma emocjami!!! Ciekawe jak da rade w Disneylandzie na Florydzie :)