Podczas
jednej z moich ubieglorocznych podrozy do Polski, bedac na zakupach w Empiku,
mama podsunela mi ksiazke o ciekawym tytule, ktory bardzo mnie zaintrygowal.
« W Paryzu dzieci nie grymasza » autorstwa Pameli Druckerman,
natychmiast wzbudzila moje zainteresowanie, tak wiec wrzucilam ja do koszyka,
nie mogac sie doczekac chwili gdy bede mogla zaglebic sie w ten niby
« poradnik » Kilka dni pozniej, gdy nareszcie zaczelam czytac
ksiazke, nie moglam sie od niej po prostu oderwac….. Dzis, bedac w ciazy z
drugim dzieckiem, zdecydowalam sie powrocic do tego tematu. Nie chce jednak
pisac dlugiej i nudnej recenzji, bo taka mozecie znalazc na stronch ksiegarni
wysylkowych. Pragne sie z Wami podzielic moja interpretacja, mlodej polskiej matki mieszkajacej w Paryzu, ktora niedawno
odkryla, ze wychowuje dziecko po francusku……………..
 |
| zrodlo internet |
Pamela
Druckerman jest amerykanska dziennikarka i pisarka, mieszkajaca od dziesieciu
lat w stolicy Francji. Jest zona Anglika, i matka trojki dzieci, ale przede
wszystkim jest kobieta, ktora czujac sie zagubiona w otaczajacej ja
« francuskiej rzeczywistosci » postanowila ja zaobserwowac, zrozumiec
i wyciagnac z niej wnioski.
Czy
edukacja « à la française » rozni sie od anglosaskiej, a nawet
slowianskiej ?
Gdy
bedac w zaawansowanej ciazy z Liliana, poinformowalam moja mame, ze nie zamierzam
absolutnie zmieniac swojego stylu zycia, a moja przyszla coreczka, bedzie sie
musiala po prostu dostosowac sie do zasad i regul panujacych w naszym domu,
wzbudzilam w niej bardzo mieszane uczucia i wielki niepokoj. Moja mama
przypomniala mi, ze ja rowniez niedlugo stane sie matka, i powinnam zrobic
wszystko, aby moje dziecko czulo sie bezpieczne i szczesliwe. Skwitowalam to stwierdzeniem, ze szczesliwa
matka to szczesliwe dziecko, a ja bede szczesliwa gdy Lilianka dostosuje sie do
otaczajacego ja srodowiska, a nie odwrotnie. Takie podejscie wydawalo mi sie
calkowicie naturalne, w ten sposob zachowala sie wiekszosc moich kolezanek,
taki obraz macierzynstwa przedstawia sie w tutejszej telewizji, a nawet polozna
z kursu rodzenia mowila nam, ze dziecko ktore wkracza do rodziny musi zrozumiec
jej funkcjonowanie od samego poczatku i je zaakceptowac. Zdecydowalam sie, aby
nie karmic coreczki piersia, poniewaz zle sie z tym czulam, i zamiast ostrych
krytyk pod moim adresem (tylko 55% Francuzek decyduje sie na karmienie
piersia), uslyszalam, ze jezeli mam to robic na sile i bez przekonania, to
lepiej bedzie dla mnie i dla dziecka, jesli rzeczywiscie zrezygnuje z laktacji.
Martin bardzo sie ucieszyl z tej wiadomosci, gdyz dzieki temu mogl od samego
poczatku brac czynny udzial w karmieniu coreczki, rowniez tym nocnym. A ja
moglam wyskoczyc na kilkugodzinne zakupy do centrum, pozostawiajac
dwutygodniowe malenstwo pod opieka dziadka. Stalam sie matka, ale nadal bylam
przede wszystkim kobieta, czyli zastosowalam sie do jednej z glownych zasad
maciezynstwa po francusku o, ktorych pisze Pamela Druckerman.
Autorka
w swojej ksiazce podkresla, ze zasady i rytm stanowia glowna podstawe
francuskiej edukacji. I prawda jest, ze sa one aplikowane i przestrzegane juz
od samego poczatku. Francuscy rodzice preferuja poswiecic dzieciom mniej czasu,
lecz ten ktory z nimi spedzaja jest wartosciowy, wspolne zabawy, malowanie,
czesto gotowanie. Telewizja we francuskim domu jest ograniczona, dziecko ma
wyznaczone godziny w ktorych moze ogladac swoje ulubione kreskowki. Dieta
francuska i sposob odzywiania jest bardzo zroznicowany od amerykanskiego, a
nawet polskiego. Francuzi przestrzegaja stalych por posilkow, i staraja sie
spedzac je wspolnie w dziecmi. Druckerman pisze prawde, wspominajac o obiadach
u dwu lub trzy letnich dzieci, skladajacych sie z przystawki, glownego dania i
deseru w postaci jogurtu i owocow. Slodycze sa bardzo ograniczone, i francuskie
dzieci konsumuja je w porze podwieczorku.
Przekaski i notoryczne podjadanie, ktore tak bardzo popularne jest wsrod
polskich dzieciakow, tutaj praktycznie nie istnieje. Wytyczne te stosowane sa
przez rodzicow, zlobki, przedszkola, opiekunki ale rowniez dziadkow, tak wiec
dziecko wie, ze reguly gry sa wszedzie takie same, co ulatwia mu akceptacje
zasad.
Dziennikarka
pisze rowniez o francuskiej « nauce snu » Mnie wspominala o tym
polozna na kursie rodzenia, przeczytalam o tym rowniez we francuskich ksiazkach
na temat wychowania dzieci, i slyszalam od kolezanek. Metoda ta nie polega na
pozostawieniu niemowlaka samemu sobie, placzecego i kwilacego w lozeczku, lecz
na pozostawienie mu mozliwosci oswojenia sie z samotnoscia. Badania naukowe
wykazuja, ze noworodki maja bardzo krotki cykl snu, i czesto sie delikatnie
wybudzaja. Branie ich na rece i tzw « uspokajanie » przy nawet
niewielkim jeku, nie pozwala im ponownie zapasc w gleboki sen. Francuscy
eksperci proponuja, na pozostawienie kwilacego niemowlaka samego w lozeczku
przez krotka chwile, tak aby sam zadecydowal czy ponownie zasnie czy jednak
preferuje matczyne ramiona. Zastosowalam ta metode z Lilianka, i jako
osmiotygodniowy niemowlak przesypiala juz siedem godzin w nocy !
Druckerman
podkresla, ze rownie waznym elementem edukacji francuskich dzieci jest nauka
cierpliwosci. Dziecko musi zrozumiec, ze rodzic nie jest do tego aby
natychmiastowo spelnial jego zyczenia, prosby czy zachcianki. Slowo
« zaczekaj » jest stosowane
czesto i regularnie, dziecko uczac sie czekac, rozumie, ze kazdy czlowiek,
nawet jego rodzic ma wlasne potrzeby, i rowniez swoje priorytety. Jednak
cierpliwosc i oczekiwanie, musi dzialac utaj w obie strony, jesli wiec
oczekujemy tego typu zachowania od naszego dziecka, sami musimy mu dac
przyklad, i wielokrotnie zachowac spokoj i rownowage emocjonalna, nawet w
najtrudniejszych sytuacjach.
Niezaleznosc
to kolejna z zasad, ktore opisuje autorka. Francuzi uwazaja, ze nawet male
dziecko jest pelnym, wartosciowym czlowiekiem i w taki sposob powinnismy sie do
niego zwracac. Dziecko ma swoje lepsze i gorsze dni, swoje humory i chec swojej
niezaleznosci. Nie powinnismy nad nim stac i kontrolowac jego ruchow czy
gestow, lecz pozwalac mu zyc samemu jako indywidualnej i odrebnej jednostce.
Powinnismy mu dac mozliwosc decyzji, nawet jesli dotyczy ona tylko wyboru owocu
na podwieczorek. Zdaniem tutejszych ekspertow, niezalezne dziecko to takie,
ktore moze samo poznawac i odkrywac swiat, ale ma rowniez poczucie
bezpieczenstwa, gdyz wie, ze rodzic zawsze jest w poblizu.
Autorka
tej niesamowitej ksiazki pisze rowniez o wielu innych, « regulach i
zasadach gry » miedzy rodzicem, a dzieckiem. Nie moralizuje, nie
krytykuje, tylko okiem bezstronnego obserwatora porownuje francuska edukacje
paryskich klas srednich,i metody wychowawcze przecietnego amerykanina, ktorego
dziecko jest « Krolem ». Pelna dowcipu, zabawna ksiazka, jednak
bardzo szczera i prawdziwa, zaslugujaca na refleksje.
Ktora
metoda jest lepsza ? Hyperparenting po amerykansku czy
« cadres » po francusku ?
Ja
uwazam, ze najlepsza jest ta, ktora Wam pasuje J
